Medytacja
Jan Paweł II pozwala nam zrozumieć na czym polega miłosierdzie Boże. Analogia przypowieści o miłosiernym ojcu odsłania nam obraz Boga, który jest Ojcem. Ojciec syna marnotrawnego jest wierny swojej miłości, którą obdarował go jako syna. Ta wierność wyraża się w natychmiastowym przyjęciu syna do domu, gdy wrócił roztrwoniwszy majątek. Wyraża się także w szczodrym obdarowaniu syna po powrocie, co wzbudziło sprzeciw i zazdrość starszego brata.
Ta przypowieść ukazje nam ojca, który gdy ujrzał wracającego do domu marnotrawnego syna to wzruszył się, wybiegł mu na przeciw, rzucił się mu na szyję i ucałował go. Ojciec działał pod wpływem głębokiego uczucia i tym tłumaczy się szczodrość wobec syna. Ojciec jest świadomy, że zostało ocalone zasadnicze dobro: dobro człowieczeństwa jego syna. Wprawdzie zmarnował się majątek ale człowieczeństwo ocalało. Można powiedzieć, że zostało odnalezione na nowo. Jan Paweł II podkreślił tutaj, że ojcowska wierność sobie jest skoncentrowana na człowieczeństwie utraconego syna i na jego godności. Miłość do syna skazuje ojca na troskę o godność syna. Ta troska jest miarą jego miłości. Tej miłości o której napisał Paweł w 1 liście do Koryntian (1 Kor 13,4-8). Miłosierdzie ma wewnętrzny kształt takiej miłości. Albowiem taka miłość jest zdolna do pochylenia sią nad każdym synem marnotrawnym. A kiedy to czyni, to ten, który doznaje miłosierdzia, nie czuje się poniżony, ale odnaleziony i dowartościowany. Ojciec ukazuje mu radość z tego, że się odnalazł. Przecież syn, nawet i marnotrawny, nie przestał być rzeczywistym synem swego ojca.
Dalej Jan Paweł II napisał, że my ludzie w miłosierdziu dostrzegamy stosunek nierówności między tym, kto je okazuje a tym, który go doznaje. Myślimy, że miłosierdzie uwłacza temu, który go doznaje i że uwłacza godności człowieka. Natomiast przypowieść o synu martnotrawnym uświadamia nam, że jest inaczej. Relacja miłosierdzia opiera się na wspólnym przeżyciu dobra jakim jest człowiek. Na wspólnym doświadczeniu tej godności jaka jest jemu właściwa. Takie doświadczenie sprawia, że syn marnotrawny zaczyna widzieć siebie i swoje czyny w całej prawdzie. Ojciec widzi to dobro, które się dokonało na skutek ukrytego promieniowania prawdy i miłości i jak gdyby zapomina o całym złu, którego przedtem dopuścił się syn.
Jan Paweł II doszedł do wniosku, że przypowieść o synu marnotrawnym wyraża rzeczywistość nawrócenia. Nawrócenie jest najbardziej konkretnym wyrazem działania miłości i obecności miłosierdzia w ludzkim świecie. Miłosierdzie objawia się jako dowartościowanie i jako podnoszenie w górę. Jako wydobywanie dobra spod wszelkich nawarstwień zła, które jest w świecie i w człowieku. W takim właśnie znaczeniu miłosierdzia stanowi podstawową treść orędzia mesjańskiego Chrystusa. Ukazuje nam oblicze Boga, który jest naszym Ojcem, który nas kocha i jest pełen miłosierdzia.
Na przykładzie przypowieści o miłosiernym ojcu Jan Paweł II ukazał nam obraz samego Boga. Analogia między ojcem z przypowieści i Bogiem naszym Ojcem jest bardzo wyraźna. Jan Paweł II ukazał, że Bóg kocha nas i jest pełen miłosierdzia. Miłosierdzia, które nas nie poniża ale usynawia.
Abym umiał zawsze trwać przy Bogu, który mnie kocha. Przy Bogu, który jest moim Ojcem. Abym zawsze wiedział, że to Boże miłosierdzie podnosi mnie do godności dziecka.
- Medytacja 1 – Wiem, że Boże Miłosierdzie dowartościowuje mnie jako dziecko Boże?
- Medytacja 2 – Tylko osądzam inne osoby, czy obdarowuję takim miłosierdziem?
- Medytacja 3 – Otwieram się na Bożą Miłość i emanuję nią w moim życiu?